Picton en Wellington

Na mijn WWOOFen in Blenheim dus weer naar Picton gegaan, voor een nachtje. Picton is een leuk klein plaatsje en het hostel waar ik verbleef was erg goed; gratis internet en wamre chocolademouse met ijs elke avond. Genoeg redenen dus om nog een nachtje te gaan. Omdat de ferry de 9de pas om 2.25 vertrok ben ik samen met Stefano (Engeland) en Elina (Zweden) nog een wandeling gaan maken in Picton. Erg mooi en het weer was geweldig.

Daarna, na een omweg langs de subway voor lunch, richting de ferry vertrokken. De tocht naar Wellington duurt ongeveer 3 uur en het begin is erg mooi, maar daarna zijn we naar binnen gegaan en hebben heerlijk op de stoelen gelegen. Rond 18.00 kwamen we in Wellington aan, alwaar we de bus namen naar ons hostel. Een ritje wat eigenlijk maar een kwartiertje had hoeven te duren. Echter vergat onze buschauffeur te zeggen waar we de bus uit moesten en dus hadden we een rondtour (in het donker) door Wellinton voor meer dan een uur. Wij hadden geen haast en waren dus ook niet geirriteerd en de buschauffeur leek het gezelschap wel gezellig te vinden en toen we dan uiteindelijk (rond 19.45) de bus uitgingen, kregen we een dikke knuffel.
10 April was de dag dat ik smiddags naar Miss Saigon zou gaan. Met Stefano had ik afgesproken hem al om 11.00 te zien en samen de stad even in te gaan en s avonds, als de ferry van Elina ook was aangekomen, zouden we met zijn drieeen een hapje gaan eten. Het was ook de verjaardag van Elina, dus dat kon mooi gevierd worden.
De musical was erg mooi, evenals de plek die ik had geboekt; rij A, stoel 22, wat in het ST James Theatre bij Miss Saigon neerkwam op de eerste rij, bijna in het midden (een soort wat ik in Nederland gewent ben haha). Een mooi, maar ontroerend en, voornamelijk op het einde, wat dramatisch verhaal. Het was een Nieuw Zeelandse productie, geen internationale productie wat het, als je op reis bent in Nieuw Zeeland, wel extra speciaal maakt. Voornamelijk de drie hoofdrolspelers waren erg goed, zowel vocaal als op acteergebied. Ik heb wel het idee dat Nieuw Zeeland minder financiele middelen heeft, waardoor op sommige gebieden de musical qua kwalitiet wat minder is dan in Nederland. Zo was de helicopter prima, meet niet van hoogstaande technische kwaliteit. Daarnaast had het kindje geen tekst, maar leek er ook weinig gedaan te zijn met zijn acteren, waardoor hij nu meer achter volwassenen aanliep. Toch was het verder een erg goede musical, met goede musicalartiesten en een mooi verhaal. De 2,5 uur waren dan ook snel om.
Na de musical ben ik met Elina en Stefano bij Tulsi gaan eten. Ik moet eerlijk bekennen; een van de betere indian restaurants waar ik heb gegeten. Het was heerlijk. Ikzelf had chicken Korma en een knoflook Naan brood. Nadat we allemaal vol zaten hebben we toch allemaal nog een Naanbrood besteld, alleen omdat het zo lekker was. Dat wordt in Nederland zeker een keer naar een lekker indiaas restaurant...

Inmiddels ben ik in Napier aangekomen, alwaar ik nu echt de laatste fase van mijn reis inga, aangezien ik 14 april naar MT Maunganaui vertrek, de laatste plek waar ik stop, alvorens ik weer terug ben in Auckland.