twee jaar...

Ongeveer twee jaar geleden ben ik begonnen met de aanvraag van mijn visum. Wie had kunnen denken dat ik daar, ruim twee jaar later, nog steeds mee bezig zou zijn? Ik destijds in ieder geval niet.
Twee jaar is een lange tijd en er is de afgelopen jaren dan ook best veel gebeurt. Het eerste jaar was ik voornamelijk bezig met mijn visumaanvraag en mijn leven stond dan ook vooral in het teken van `emigratie`. Het afgelopen jaar stond mijn leven vooral in het teken van `verandering`. Het begon natuurlijk allemaal op het moment dat ik hoorde geen visum te krijgen. Mijn hele toekomst veranderde daardoor. Mijn vakantie die ik daarna plande werd wegens geldgebrek ingekort. Eenmaal terug in Nederland kon ik gelukkig weer snel gaan werken bij dezelfde stichting (alleen een andere afdeling) en voor mijn vakantie had ik al een kamer geregeld. Gelukkig vond ik al snel een nieuw studioappartementje wat ik volledig opnieuw kon inrichten en uiteindelijk heb ik weer gesolliciteerd op mijn oude baan en ben daar weer (terug) aangenomen.
Ook in mezelf merk ik veel omslagen. Eerst vollop bezig zijn met mijn emigratie, als dat niet doorgaat twijfelen over nogmaals een visumaanvraag indienen of niet, daarna duidelijk beslissen dat ik mijn leven in Nederland wil gaan opbouwen (en dit ook uitvoer) en mijn Australie avontuur laat voor wat het is en nu toch weer bezig zijn met een visum.
Uiteindelijk is je droom loslaten moeilijker dan ik in eerste instantie dacht. Zeker nu mijn leven weer wat meer op orde is, merk ik dat de droom gewoon ergens achter in mijn hoofd blijft spoken en zich regelmatig ook naar voren weet te dringen. Wel vervelend als je net weer terug bent op je oude werk (gelukkig ga ik op zijn vroegst pas over 1,5 jaar weg) en je net weer een heel huis opnieuw hebt ingericht (gelukkig is dat materieel). Maar zijn dat redenen om het uiteindelijk niet te doen? Het antwoord blijft `nee`, hoe vervelend ook. Ja als ik dit van te voren had geweten had ik bepaalde dingen anders aangepakt en was ik waarschijnlijk niet terug gegaan naar mijn oude baan (alhoewel ik erg blij ben daar nu wel weer te werken). Ik had waarschijnlijk een grote kamer gehuurd ipv een studioappartementje en gezorgd voor tweedehands spullen. Aan de andere kant heb ik nu een leuk appartementje en leuk werk, best belangrijk voor 1,5- 2jaar.

If the world say's give up, you should try it one more time...

Het is Juli 2006 als ik besluit dat ik misschien voor langere tijd terug wil naar Australie. Al snel heb ik het besluit genomen dat ik een Skilled Independent Visum aan ga vragen, waarmee je erg flexibel bent en kan gaan wonen en werken in Australie. Mijn oog valt op Perth. Een mooie stad aan de Westkust, met een heerlijk klimaat.
Maar dan komt de ellende. Een visum is niet iets wat je zomaar even aanvraagt. Je krijgt te maken met meer bureaucratie dan je in eerste instantie voormogelijk houdt en sommige gegevens schrijf je wel 20x op.
Toch loopt mijn aanvraag van mijn visum voorspoedig. Na in het begin door de bomen het bos niet meer te zien, raak je langzaam maar zeker vertrouwd met woorden als: Skills Assessment, IELTS test, Medicals etc. Langzaam maar zeker lijk ik steeds meer te weten wat ik wanneer moet doen, want bij een visumaanvraag komt meer kijken dan alleen de aanvraag zelf. Mijn uiteindelijk visumaanvraag is op 27 November 2006 bij DIAC (Department of Immigration and Citzinship) aangekomen. Mijn diploma's waren daarvoor al goedgekeurd en mijn engelse test was voldoende.
En dan breekt het lange wachten aan. Maanden lang hoor je niks en kun je alleen maar wachten. Ondertussen heb ik wel nog even een medische test afgelegd (was ook goed) en een bewijs van goed gedrag opgestuurd. Daarna is het weer wachten en toen ineens, in September 2007, kreeg ik het verlossende antwoord van de DIAC. Het was echter niet de "visum approved" reactie welke ik had verwacht. Nee mijn visum was gepooled. Ik voldeed niet aan de eis van drie jaar werkervaring in het beroep Welfare Work, want (om het even makkelijk te maken) is gehandicaptenzorg wel Welfare Work, maar valt het niet onder het specifieke beroep van Welfare Worker en in de jeugdpsychiatrie had ik maar twee jaar en zeven maanden werkervaring. Dus dan wordt je visum, een jaar werk en het kost een vermogen, zomaar afgekeurd op een paar maandjes werkervaring. En dan is het niet zo dat je even een paar maanden gaat werken en dan alsnog je visum krijgt. Nee, als je nog in aanmerking wilt komen voor een visum begint de hele riedel van voor af aan.
In eerste instantie heb ik toen ook bedacht dat ik het erbij zou laten zitten. Ik zou mijn leven hier weer gaan oppakken. En dat heb ik ook gedaan en doe ik nog steeds. Echter heb ik wel besloten mijn visum toch opnieuw aan te gaan vragen. Niet dat ik zo snel mogelijk weg wil en ik weet niet eens zeker of ik wel echt wegga, maar meer om de deur open te houden naar de droom die nog steeds niet helemaal is verdwenen. Op dit moment is mijn Engelse test nog geldig, evenals mijn certificaat dat mijn diploma's goed zijn gekeurd voor het beroep van Welfare Worker. Dat scheelt toch weer geld en deze zijn maar twee jaar geldig, mijn aanvraag moet dus voor November 2008 bij de DIAC liggen, anders moet ik ook dit weer opnieuw doen.
Per 1 Juli 2008 heb ik dus toch opnieuw mijn visum aangevraagd. Ik verwacht deze niet voor Februari 2009 en als ik ga, vertrek ik waarschijnlijk niet voor December 2010, maar het houdt de deur open. Op dit moment heb ik een leuke baan en goed leven hier, dus dit zie ik meer als een investering in de toekomst. Want als ik mijn visum eenmaal heb, heb ik een aantal jaren de tijd om te vertrekken... Ik wil geen spijt krijgen dat ik het niet nogmaals heb geprobeert. Dan besluit ik tegen de tijd dat het zover is wel of ik ga of toch niet. Dan heb ik in ieder geval de keus.
Ik probeer het gewoon nog een keer en hopelijk krijg ik dan toch nog een mooie sticker in mijn paspoort en dan vertrek ik, willicht.... ooit naar Australie.