No day but today...

Gister was dan mijn laatste dag in Nieuw Zeeland. Met kerst had ik voor deze datum al een kaartje gehad voor de musical Rent (Nieuw Zeelandse productie), dus mijn trip zou op een goede manier worden afgesloten. In de ochtend eerst nog een laatste keer de stad Auckland doorgelopen en wezen lunchen. Omdat ik verkeerd gelegen had de nacht ervoor en erg veel last had van mijn nek, ben ik daarna maar even gaan liggen. Uiteindelijk ben ik, met iemand van mijn hostel, rond 18.00 richting stad gelopen en heb eerst mijn kaartje opgehaald. Daarna zijn we even wat gaan eten. Voor mij werd dat een heerlijke Chicken Korma, met naan brood, bij de indian (ja het kon ook niet anders he). Rond 19.00 ben zijn we naar het theater gelopen en is mijn hostelgenote doorgelopen, terug naar het hostel. The Civic is een groot theater, welke ruim 2200 mensen kan plaatsen. S ochtends had ik al gehoord dat het er erg mooi uitzag en mezelf dus ook even tijd moest gunnen om binnen te kijken. En inderdaad, het zag er indrukwekkend uit, in egyptysche stijl; over pilaren en egyptysche beelden, met een achtergrond van blauw, groen of rood licht. Een stuk indrukwekkender dan de meeste theaters in Nederland.
Rond 19.15 mijn plekje in de zaal opgezocht; rij 6 in het midden, niet verkeerd dus. Ik had van te voren niks over de show gelezen en had deze nog niet gezien, dus was het afwachten wat ik ervan zou vinden. Nog even aan de praat geraakt met de man naast me. Hij kwam voornamelijk voor Annie Crummer. Dit is schijnbaar een erg bekende Nieuw Zeelandse atiest (heeft oa het voorprogramma verzorgd van Micheal Jackson e.a.). Overal werd er dan ook volop reclame gemaakt over het feit dat zij in de musical meespeelde.
Om 19.30 begon de show en ik moet zeggen; ze hadden goed uitgepakt voor een show die maar 2 weken zal draaien. Het aanblik deed niet onder voor menig Nederlandse grote show. Bij de ingang van de zaal stond al een bord dat, wegens de thema's die behandeld worden en het taalgebruik de show niet geschikt was voor mensen onder de 15. In 1980 toen de musical geschreven werd, zal het ook best wat provocerend zijn geweest met thema's als HIV en Aids, homofilie etc. En inderdaad er waren ook wat grove stukken in de musical.
Opvallend was dat Annie Crummer, waarmee zo groot reclame gemaakt werd, maar een relatief kleine rol had als Joanne. Dat zal wellicht een aantal grote fans zijn tegengevallen. Mijn buurman de eerste helft in ieder geval wel. De tweede helft had zij overigens meer tekst.
De opzet van deze musical was grootster aangepakt op een of andere manier dan Miss Saigon in Wellington, of dat leek zo doordat het al een veel groter en indrukwekkender theater was.
Het verhaal zelf was goed, maar ik heb betere musicals gezien. Toch was het zeker geen slechte musical, wat ook te wijten was aan de lekkere songs en het acteer en zangtalent van toch wel een aantal van de artiesten. De twee hoofdrolspelers Michael Murphy (Roger David) en Kristian Lavercombe (Mark Chen), waren zeker niet slecht en vooral Rebecca Wright (Mimi Marquez) had een prachtige stem. In het begin vond ik dat er qua zang soms wat ingehouden werd, alwaar ik de artiesten zelf liever wat volleruit had horen zingen. Zoals gezegd staat de show echter maar 2 weken, waardoor ik vind dat ze een prima en hoogwaardige show hebben neergezet, met serieuze thema's, maar ook met humor. Een verhaal waarvan ik vond dat het het vooral moest hebben van het talent, wat ik deze avond zeker gezien heb en het werd dus een gezellige en goede avond uit. Al met al heb ik dus genoten.
De volgende musical is weer in Nederland, daar ik vanmiddag aan mijn terugvlucht begin!